Wojsko, policja, straż graniczna czy inne służby odpowiadające za bezpieczeństwo państwa uprawiające Public Relations? – to już dzisiaj nikogo nie dziwi. Stało się to normą, że mundurowi dbają o swój wizerunek publiczny, współpracują z mediami, organizują rozmaite wydarzenia dla ludzi. Mimo to wiele osób nadal zadaje pytania, po co, dlaczego i w jakim celu takie służby uprawiają działania Public Relations i czy są one w ogóle potrzebne? Najczęściej, na takie właśnie pytania pada odpowiedź, że społeczeństwo powinno dzięki temu wiedzieć i rozumieć, dlaczego płaci podatki na wojsko czy policję, dlaczego finansuje straż pożarną czy graniczną itd. Ale ja pytam dalej – czy to jest jedyny powód, dla którego takie służby powinny uprawiać PR?

Mając w pamięci ostatnie konflikty lub kryzysy w różnych zakątkach świata możemy wyciągnąć wniosek, że wiele z nich rozstrzyga się już nie na polach bitew, lecz w świadomości opinii publicznej. Choćby wydarzenia na Ukrainie dowodzą, że wiele zależy od medialnego przekazu i tego, kto i jakie informacje wybiera, interpretuje, akceptuje bądź odrzuca. Na Ukrainie, jak i wokół niej toczy się bardzo intensywna „wojna informacyjna”, w której zwycięży ten, kto bardziej trafi do świadomości ludzkiej. Widzimy przecież jak media rosyjskie przedstawiają sytuację w tym kraju, a jak widzą ją media zachodnie. Najczęściej są to dwa odległe bieguny, a my stajemy przed koniecznością własnej interpretacji. Ale co mają zrobić zróżnicowani pod względem narodowościowym mieszkańcy samej Ukrainy? To oni przecież są głównym „celem” wojny informacyjnej i to od ich poglądów zależy w jakim państwie będą dalej żyć.

Bezpieczeństwo państwa nie jest dobrem danym raz na zawsze, a co za tym idzie nie można wykluczyć, że Polska nie stanie się kiedyś areną podobnych wydarzeń, które obecnie mają miejsce na Ukrainie. Być może to my kiedyś staniemy się obiektem wojny informacyjnej. Oby nigdy do takiej sytuacji nie doszło! Jednak zakładając zupełnie hipotetycznie, to jakikolwiek kryzys dotyczący naszego państwa także będzie rozgrywać się w dużej mierze w ludzkich umysłach, a nie na frontach. W sytuacji zagrożenia nasze społeczeństwo może stać się celem „ataków” informacyjnych strony przeciwnej. Mając dostęp do szerokiego spektrum środków masowego przekazu będzie interpretowało różnego rodzaju informacje czy wydarzenia. Czy mamy dzisiaj jakąkolwiek gwarancję, że nasze społeczeństwo w stu procentach rozpozna i odrzuci te informacje, które są manipulacją strony przeciwnej? A jeśli ewentualna „wojna informacyjna” sprawi, że choćby mała część Polaków utraci zaufanie do własnego rządu, wojska czy policji? Będziemy mieć wówczas bardzo poważny problem. A wystarczy już dzisiaj spojrzeć na choćby anonimowe, negatywne komentarze pod adresem polskich żołnierzy, policjantów itd. Nie brakuje ludzi, którzy pod osłoną internetowego „nicka” drwią z instytucji, które de facto także im samym gwarantują to, że żyją oni w bezpiecznym państwie. Skoro nawet w czasie pokoju mamy do czynienia z takimi zachowaniami, to strach pomyśleć co będzie, jeśli ten pokój zostanie zagrożony.

Dlatego, moim zdaniem, instytucje bezpieczeństwa państwa nie powinny uprawiać PR-u tylko po to, aby uzasadnić konieczność swojego istnienia. Powinny natomiast uprawiać Public Relations, aby przede wszystkim budować wiedzę na swój temat, zwiększać akceptację i zaufanie społeczne wobec tego co robią i czym się zajmują na co dzień. W ten sposób, w czasie pokoju, budują swój wizerunek publiczny, aby z chwilą zagrożenia, kryzysu czy wojny, społeczeństwo ufało im, a nie stronie przeciwnej. Inaczej mówiąc, chodzi o to, aby w jak największym stopniu uodpornić nas samych na działania informacyjne lub psychologiczne potencjalnego przeciwnika. Aby rozumieć, akceptować i ufać własnemu wojsku, policji czy straży granicznej, a nie ulegać manipulacjom ze strony agresora. PR, jest zatem swego rodzaju "szczepionką", która uodparnia na "wirusy" informacyjne przeciwnika. A takie „wirusy” powodują poważne „choroby”, które w konsekwencji mogą prowadzić do destabilizacji społecznej i eskalacji kryzysów, a nawet wojny domowej… Jednak aby ta „szczepionka” była skuteczna, należy pamiętać, że Public Relations to z natury działania etyczne i uczciwe, a nie manipulacje czy tania propaganda. O tym jaki moim zdaniem powinien być taki PR napiszę już w następnym tekście.